Sztuka inspirowana jest Kartoteką Tadeusza Różewicza i filmem Dolce Vita Felliniego. Bohater postanawia spokojnie spędzić niedzielę we własnym łóżku. Nie będzie mu to dane, bowiem przez jego mieszkanie przewinie się galeria postaci. Dzisiejszy polski Marcello czuje się wewnątrz pusty, wyjałowiony i nieszczęśliwy. Każde jego marzenie o stworzeniu lub przeżyciu czegoś wyjątkowego rozbija się o poczucie własnej pospolitości i niedojrzałości.